Piet...

Wow. Na 4 jaar Blogger-stilte inspireert mijn ultieme jeugdheld mij tot bloggen.

Begrijp mij niet verkeerd - al mijn jeugdhelden waren 'fout' voor, in of na de oorlog.

Ik noem hier slechts Gerard Reve, Kiss, Willem Frederik Hermans, Piet Romer, Mart Smeets, Kuifje, Metallica, Sinterklaas, Joop den Uyl, Ruud Lubbers, Gorbatschow, Bruce Willis, Fred Emmer, Paul Verhoeven you name it...

Zwarte Piet was ook fout. Hij was mijn held. Hij was een geschminkte knuffelcaberetier. Een zwart geschilderde presentator van een kinderprogramma (Piet Romer!) of een ietwat sneue maar guitige braverik als Erik Van Muiswinkel.

Zwaar Surinaamsch accent, dikke make-up, rode lippen, lekker dom en een beetje eigenwijs, beetje stiekem maar het hart 'op de juiste plek'. Zwarte Piet was ok - de TV Piet rebelleerde tegen Sinterklaas, die gevaarlijk katholieke 'kindervriend' die mij en mijn zusje bang wist te maken tot we een jaar of zes waren. De NOS bracht Sonja Barend, Aart Staartjes of Wieteke van Dort in stelling voor een kindvriendelijk onafhankelijk journalistiek verslag van de televisie intocht (de ECHTE sinterklaas!), en wij lachten om die malle, domme knecht van die grote kindervriend met zijn grote staf en immer volle zak.

Dat waren de jaren zeventig / tachtig. Freddy Mercury was nog 'gewoon' hetero. Mijn vader maakte grappen tijdens Top Pop over 'zingende chocoladerepen' die op 1 stonden. Neger was een geaccepteerd woord voor buitenlander, ook op mijn basisschool, en Michael Jackson werd geweerd op MTV omdat hij zwart was.

De term 'politiek incorrect' werd pas jaren later uitgevonden, maar hij had overduidelijk zijn roots in mijn jeugd.

Gelukkig veranderden er dingen in de jaren daarna. Met kleine stappen. De 'Negerhut van Oom Tom' (verplicht op mijn leeslijst) of een stripverhaal als 'Sjors en Sjimmie' (in de leesmap!) waren terecht not done anymore. Dit was geen censuur, maar wel een correctie die dit soort culturele uitingen onderdeel van een gezamenlijk verleden maakten.

Zo, nu de discussie van vandaag, die ik op een aangename afstand volg. In het land van 'De Beeldenstorm' moet Zwarte Piet kunnen wankelen. Maak hem een schoorsteendief in een pofbroek en een cape, met roetstrepen over zijn gezicht. Die gouden oorbellen, dikke lippen en het slechte accent heeft niemand nodig om een kinderfeestje te vieren. Die zak moeten we natuurlijk wel houden.

Vandaag las ik een Facebook post van mijn neef Guido. Het vuige, brutale, pijnlijke, onbeschaamde racisme wat spreekt uit de reacties op de uitingen van mensen die gewoonweg stelling nemen in een op zichzelf ludieke kwestie rondom een kinderfeestje, is ronduit walgelijk en gevaarlijk. Zie hieronder:

http://www.nrc.nl/nieuws/2013/10/28/anouk-is-voor-het-aanpakken-van-de-zwarte-piet-traditie-zo-reageerden-facebookers-daarop/

http://nos.nl/op3/artikel/567549-zwarte-pietendemo-de-kater-komt-later.html

Kortom. Voer voor populisten. Geert Wilders is 'on the case'. Vier zetels erbij en het verlanglijstje van Neerlandsch nieuwe foute 'held' komt erg dicthbij. Ik speel de Zwarte Piet toe aan iedereen die wil vasthouden aan tradities en zichzelf progressief noemt.

Ramses Shaffy

Het was ergens in het midden van de jaren '90. Het bandje waar ik in speelde had zich ingelikt bij de KRO en we mochten spelen bij Maan bij Nacht. Een live muziek programma met bekende en onbekende artiesten. Ik was een onbekende, eh, artiest. Ramses Shaffy was uiteraard een bekende. Ik had het genoegen de pauzes tussen de opnames door te brengen met de Bekende Artiest. Aan de bar. Op het Mediapark in Hilversum. Whisky zuipen op kosten van de KRO-leden (en de Nederlandse belastingbetaler). Ik vertelde Ramses over mijn vader, die dit jaar 25 jaar dood is, en dat jaar zeker toch een jaar of tien. Over mijn vaders liefde voor Liesbeth en Ramses, het Sammy singletje dat ik in m'n boekenkast had staan, mijn moeder die hem ook zo echt vond, blah, blah, blah. Ramses Shaffy leek geinteresseerd. Hij vroeg hoe mijn vader gestorven was (zelfmoord), waarom ik muziek maakte (ijdelheid) en wat een avond als deze interessant maakte (gratis alcohol en Manuela Kemp). Ik biechtte op dat ik Manuela waarschijnlijk net zo geil vond als mijn vader Liesbeth indertijd. Ramses vond Manuela ook heel mannelijk. Ik vroeg Ramses naar zijn geheim. Had hij niet, behalve de drank. Ik begreep hem. Vanavond heb ik de hele avond Ramses liedjes gespeeld. Xan wilde weten waarom Sammy omhoog moest kijken. Ik geloof dat hij me begreep toen ik het trachtte uit te leggen. Omhoog kijken is veel comfortabeler dan terug kijken of vooruit kijken. Soms.

Van varkensboeren en verkeersbureau's

Afgelopen week sprak ik met een aantal collega's van Reed Elsevier tak Lexis Nexis. Mooie onderneming, met onder meer een groot kantoor in Washington - bijna net zo leuk als Reed Business. Een goede lobby werkt ook nog steeds in de 21e eeuw - "driving profitable perception" zei hij nog (maar toen zat hij al min of meer dronken aan de bar).

Ik moest denken aan die succesvolle lobby van de Nederlandse varkensboeren (ik weet er het fijne niet van, dus blog ik er voor de zekerheid maar even over). Hier in de UK heet de Mexicaanse griep nog steeds Swine Flu (en is het varkensvlees lekker goedkoop). Het Mexicaans verkeersbureau, of touroperators die van die fijne "all inclusive" reizen naar Midden-Amerika verkopen hebben blijkbaar minder invloed in Den Haag dan de Bond van Varkenshouders. Een maand geleden was het oordeel: niks Varkensgriep - vanaf nu is de officiele naam Mexicaanse griep, en de Nederlandse pers deed braaf wat het RIVM voorschreef.

Maar goed dat die griep niet zijn oorsprong in Noord-Amerika heeft - dat was net een tikkie te lastig geweest. Het Obamavirus wordt zorgvuldig geconserveerd, maar de Californian Flu zou waarschijnlijk niet beklijven in de Haagse wandelgangen.

Doing a WFH...

Goed, de foto is bedoeld om te provoceren. I was doing a WFH'tje - Working From Home, voor de niet-ingewijden. Pjong doet net alsof hij door zijn tuin skiet - natuurlijk niet handig tegenover de handvol collega's die vandaag naar het kantoor in East London is gelopen. Maar wel leuk.

Ik had op datzelfde kantoor kunnen zijn - rond lunch tijd wel te verstaan, als ik de trein van half acht had genomen, die in twee-en-een-half uur naar Waterloo had geboemeld. Daarna had mij een prachtige wandeling van een uur over de South Bank gewacht. Ik had het eigenlijk moeten doen - maar he, skien is veel leuker, en minder gevaarlijk.

Met mij vonden meer dan 6 miljoen mensen het niet noodzakelijk naar hun werk in London te gaan... De overheid was heel duidelijk: ga alleen op pad "when it is necessary", anders, ja, wat anders... Ben je wat langer onderweg, glij je uit op het perron, heb je een deuk in je auto.

Maar goed, thuiswerken dus. De balans: 39 e-mails verstuurd, ongeveer het dubbele gelezen, een investeringsvoorstel afgemaakt, 12 telefoontjes met de doorzetters in London, ongevraagd gereageerd op zo'n 5 Facebook status updates en om 4 uur een Leffe Blond ingeschonken nadat de Iglo die ik met Xan en Irene had gebouwd was ingestort.

Op de BBC vanavond louter lotgenoten. Al die arme gestrande professionals die zielsgelukkig op een slee, snowboard of hun matras van de heuvel om de hoek afraasden. Een enkele liberaal beklaagde zich dat het de schuld was van Tony Blair en Gordon Brown dat Het Land niet Voorbereid Was op de Grote Storm. De UK had minstens 1 miljard pond moeten investeren in Sneeuwschuivers, Pekel en Noodplannen om mij m'n verlengde weekend te ontzeggen. Gelukkig zijn die Britten niet zo daadkrachtig als ze zouden willen ;-)

Tja...

Leef je uit op Obamiconme ;-)