Gisteravond leek het weer even 1978. Dat jaar mocht ik van m'n ouders opblijven om de finale van het WK voetbal te zien. Ik was 9 jaar en ik had alle voetbalplaatjes 3 keer dubbel. Argentinie - Nederland. Toen het 1-1 werd was het over. Voor mij, om precies te zijn. Ik moest naar bed, want de volgende dag naar school. Natuurlijk sliep ik niet, en volgde ik met de deur van mijn slaapkamer op een kier het verloop van de verlengde wedstrijd. Toen de 3-1 van Kempes viel hield ik het niet meer. De vloeken van mijn vader vulden de kamer en ik kwam huilend de trap af.Gisteravond mocht zoon Xan, 7 jaar, opblijven voor zijn eerste SuperBowl, die we keken bij vrienden in de buurt. De New England Patriots hadden alle 18 wedstrijden voorafgaand aan de laatste van het seizoen gewonnen. Werkelijk niemand hield rekening met een nederlaag. Xan hoefde niet naar bed - ik wist dat zijn eventuele slaaptekort toch niet was te voorkomen. Na vier bloedstollende "quarters" had ik een bitter deja vu. De Patriots verloren. Xan, en de andere jochies uit de buurt huilden. En de vaders probeerden niet te vloeken.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten