sentiment - Net terug uit Ridderkerk. 'Knight Church',zoals de frontman van Slayer mijn eerste woonplaats noemde, een jaar of 20 geleden, vlak voordat hij werd gearresteerd op de Van Brienenoordbrug, omdat hij stomstronken stond te liften met een bordje Los Angeles, op de vangrail. Wat is er te doen in Ridderkerk, behalve dan de herinnering aan speedmetalbands die in de jaren '80 het jeugdhonk platspeelden? Genoeg. Vanavond heeft vrijwel de gehele Nederlandse bevolking het concert van het jaar gemist. Tot 2000, voor ik vond dat ik mijn creativiteit ook in mijn werk moest kwijt kunnen, speelde ik linksachter in de 'progressieve rockband' For Absent Friends, en vanavond wist die band, 20 jaar na oprichting, het beste optreden ooit neer te zetten. Helaas, zo gaat dat altijd, betrof het een try-out, voor 20 halfdronken fans en- of familieleden en onafhankelijk recensent Tjan, maar toch, Marillion kan inpakken. Welkom FAF 2.0 :-) De manager verbood me helaas de nieuwe cd, Square One, digitaal te verspreiden, dus geen myspace-accounts, i-tunes exclusives of radio 3 podcasts voor FAF. Geeft niet - sommige bands moet je voor jezelf houden.For Absent Friends - Square One: "We're just building a new Berlin Wall"
1 opmerking:
Tja, Square One is vast onderdeel van mijn ipod playlist - helaas nog weinig reviews online. Behalve dan een eenzame klantreactie op bol.com, uit eh, Bussum:
Square One is beste album van For Absent Friends
For Absent Friends maakt al een kleine twintig jaar geweldige cd's maar zijn vooral bekend om hun optredens in het clubcircuit, al dan niet als support act voor 'grote' progressive rockbands als Marillion, Pendragon, Saga of Pallas. Voor het eerst heef FAF die terechte livereputatie weten vast te leggen op cd met het zesde studio-album Square One.
Eerdere albums als Running in Circles en The Big Room bevatten geweldige songs, maar FAF speelde eigenlijk veel te netjes, te braaf. Op Square One durft zanger Hans van Lint te grommen, gitarist Edwin Roes uit de bocht te vliegen en mag de tandem Wernke/Bacchus zich te buiten gaan aan pompende (hard) rockritmes en adembenemende breaks.
De sfeer van het hele album doet denken aan Brave van Marillion, met name door de toetsenpartijen van Ron Moser, en aan de albums die Rush midden jaren '9o maakte, met name Roll the Bones en Counterparts.Dat drummer Wernke een bewonderaar is van Neil Peart zal niemand verbazen. In de 'ruigste' songs, klinken ook invloeden van bijvoorbeeld de Chili Peppers / Incubus door, met name in opener Hello World en het titelnummer. Maar ook een ingetogen song als Berlin Wall kent tempowisselingen en een bombastisch einde dat op de eerste albums van Marillion niet had misstaan.
Square One is typisch FAF, met een mix van (hard)rock, emopop en symfonische rock, verpakt in songs waarin de spanning op ambachtelijke wijze wordt opgebouwd. Enige misser is de cover Billy, geschreven door de Franse cultact Ange. Het nummer is niet slecht, maar steekt gewoon schril af tegen het eigen materiaal van FAF, dat het verdient door prog- en rockfans omarmd te worden.
Een reactie posten